Imos coñecer a orixe do alfabeto latino que deriva do grego a través do etrusco e explicar logo como se len as distintas letras e algunhas regras importantes de pronunciación do latín clásico.
Leamos un pequeno texto en latín:
VIVAMVS, MEA LESBIA, ATQVE AMEMVS
RUMORESQVE SENVM SEVERIORVM
OMNES VNIVS AESTIMEMVS ASSIS.
SOLES OCCIDERE ET REDIRE POSSVNT
SOLES OCCIDERE ET REDIRE POSSVNT
NOBIS, CVM SEMEL OCCIDIT BREVIS LVX,
NOX EST PERPETUA UNA DORMIENDA.
DA MI BASIA MILLE, DEINDE CENTVM,
NOX EST PERPETUA UNA DORMIENDA.
DA MI BASIA MILLE, DEINDE CENTVM,
DEINDE MILLE ALTERA, DEIN SECVNDA CENTVM,
DEINDE VSQVE ALTERA MILLE, DEINDE CENTVM.
DEIN, CVM MILIA MULTA FECERIMVS,
CONTVRBABIMVS ILLA, NE SCIAMVS
AUT NEQVIS MALVS INVIDERE POSSIT
CVM TANTVM SCIAT ESSE BASIORUM.
Podes comprobar como soa este texto aquí
NUMERI
Os dedos da man, como moitos de nós fixemos de pequenos, serviron aos romanos para estilizalos e dar lugar aos famosos números I, II, III e tamén IIII que normalmente escribían así e non tanto IV.
A man aberta (catro dedos unidos e o pulgar separado) disque dá lugar ao cinco: V.
Os números restantes proceden de letras do alfabeto grego que os romanos non usaban. O número 10= X procede da letra grega "khi" son que non había en latín.
A letra grega Ψ"psi" foise volvendo angulosa e perdeu o trazo esquerdo ata aparecer como L= 50.
O Θ"theta" grego foise abrindo e perdendo o guión central ata seren C = 100.
O D = 500 deriva da metade da letra Φ"phi" que se foi abrindo ata chegar a seren un M = 1000.
EVOLUCIÓN DO ALFABETO LATINO
Ningún comentario:
Publicar un comentario