CATULUS ET CLODIA

 Trátase dun proxecto arredor da literatura e da sociedade romana do século I a.C. Utilizaremos como fonte primeira a dos sentimentos de Catulo, os seus poemas, os inspirados directamente pola relación con Clodia. 

Comezamos co poema seguinte:

 VIVAMVS, MEA LESBIA, ATQVE AMEMVS                         

  RUMORESQVE SENVM SEVERIORVM                                                     

  OMNES VNIVS AESTIMEMVS ASSIS.

  SOLES OCCIDERE ET REDIRE POSSVNT                                

 NOBIS, CVM SEMEL OCCIDIT BREVIS LVX,

 NOX EST PERPETUA UNA DORMIENDA.

 DA MI BASIA MILLE, DEINDE CENTVM,                                    

 DEINDE MILLE ALTERA, DEIN SECVNDA CENTVM,

 DEINDE VSQVE ALTERA MILLE, DEINDE CENTVM.

  DEIN, CVM MILIA MULTA FECERIMVS,                                          

  CONTVRBABIMVS ILLA, NE SCIAMVS                                        

  AUT NEQVIS MALVS INVIDERE POSSIT                                                

  CVM TANTVM SCIAT ESSE BASIORUM.

-                        -Vivamos, Lesbia miña, e amemos

                            e os rumores dos vellos severos               

                              todos impórtennos un euro.

                     Os soles poden morrer e volver a nacer

  para nós, cando morra a nosa única breve luz,

  unha noite perpetua teremos que durmir.

 -Dáme mil bicos, logo un cento,    

 despois outros mil, logo un segundo cento,

de novo outros mil, logo un cento

  - E logo, cando contemos moitos miles,   

    confundiremos a conta para que non a descifremos

  nin poida ningún malvado mirarnos mal

  ao saber o número de bicos que nos demos.

Comentario do poema: 

 Quaestiones: UT TU LEGIS, DICAS…

ET  SCRIBAS…

POST LEGERE, AUDIRE ET INVESTIGARE: SCRIBE TUAM FABULAM

SCRIBE CUM TUIS VERBIS, SED NON COPIARE ET LIGARE

Scribe: Qui Catulus et Clodia sunt?
 Quid fecerunt?

ILLE MI PAR......

Aude scribere! Quid animus Catuli in hoc carmine est?

1-  Recreando versos de Safo de Lesbos, Cátulo atrévese a escribirlle a Clodia estes versos. Describe un momento especial da súa relación con Clodia.  Como o definirías ti?:

 

Tes que saber que as tres primeiras estrofas son unha versión libre feita por Cátulo sobre un poema de Safo. 

Ille mi par esse deo videtur,       

ille, si fas est, superare divos

qui sedens adversus identidem te

spectat et audit

dulce ridentem, misero quod omnis

eripit sensus mihi: nam simul te,

Lesbia, aspexi, nihil est super mi

vocis in ore,

lingua sed torpet, tenuis sub artus

flamma demanat, sonitu suopte

tintinant aures, gemina teguntur

lumina nocte.

 

Otium, Catulle, tibi molestum est:

otio exsultas nimiumque gestis:

otium et reges prius et beatas

perdidit urbes.

 

                                                    Aquel a un deos semella ser, 

                                                   aquel , se isto está permitido, e estar por riba dos deuses

                                                   quen ante ti senta e sen cesar 

                                                    contémplate e escóitate

                                                    como ris docemente, o que pobre de min

                                                     róubame todos sentidos: pois ao mesmo tempo,

                                                      que te vin, Lesbia, non me queda nin un fío

                                                     de voz na boca,

                                                      a lingua, vólvese torpe, baixo as articulacións

                                                      unha chama mainiña avívase, cun son propio

                                                       tintinean os oídos, cobre unha dobre

                                                       noite os meus ollos.

                                                            O ocio, Cátulo, éche perxudicial:

                                                             co ocio exáltaste e impaciéntaste demasiado.

                                                             o ocio antes que a ti tanto a reis 

                                                             como a felices cidades botou a perder.                                                      

2- Procura localizar unha versión do poema de Safo que recrea Cátulo para que poidas comparalo. 

 ALTERUM CARMEN :

Lugete, o Veneres Cupidinesque,

Et quantum est hominum venustiorum.

Passer mortuus est meae puellae,

Passer, deliciae meae puellae,

Quem plus illa oculis suis amabat:

Nam mellitus erat suamque norat

Ipsam tam bene quam puella matrem

Nec sese a gremio illius movebat,

Sed circumsiliens modo huc modo illum

Ad solam dominam usque pipiabat.

Qui nunc it per iter tenebricosum

Illuc, unde negant redire quemquam.

At vobis male sit, malae tenebrae

Orci, quae omnia bella devoratis:

Tam bellum mihi passerem abstulistis.

O factum male! o miselle passer!

Tua nunc opera meae puellae

Flendo turgidoli rubent ocelli

                                     Catulo  III

Chorade, Venus e Cupidos,

e cantos homes sexades sensibles á beleza. 

Morreu o paxariño  da miña amada,

o paxariño, delicia da miña amada,

a quen quería máis que aos seus propios ollos:

 era doce como o mel, coñecía a súa dona

 tan ben como unha flla a súa nai e non se afastou do seu colo,

senón que, choutando de aquí para alá,

somente a súa dona piaba.

Agora vai por un camiño tebroso

cara a un lugar de onde ninguén regresa.

 En hora mala vos, malditas tebras do Orco,

 que devorades todas as cousas fermosas,

 roubástesme o fermoso paxariño!

Que desgraza, que agora pola túa culpa,

pobre pardal, os ollos da miña amada 

están vermellos e hinchados de chorar. 

                                  (Cátulo, Poemas III)