Xa sabes que os problemas do calendario teñen
a súa orixe na diferenza existente entre o ano solar (365 d. 5 h. 48´ 46 ´´) e o
ano lunar (354 d. 8 h. 48´).
Os exipcios seguían o calendario solar. Os musulmáns o lunar. Os gregos usaban un calendario lunisolar, é dicir, un ano lunar de 354 días , pero adaptado ao sol engadindo un mes 13 º para agardaren polo sol que se engadía a cada catro anos e deu orixe ás Olimpíadas.
Sabías que o ano romano comezaba en marzo?
Inicialmente os romanos tiñan un calendario lunar que comezaba en marzo, coa primavera, como podemos demostrar observando os nomes do derradeiro mes do noso calendario: DECEMBRO = DECEMBER en latín que significa o décimo mes.
Que significará November? Logo que cres que significa October et September?
Claro teñen moito que ver cos números romanos novem, octo et septem. E aínda poderíamos engadir o nome de Sextilis e Quintilis. Sabes a que meses pertencían estes nomes?
Disque os romanos contaban que fora o antigo
rei de Roma, Numa Pompilio, herdeiro de Rómulo, o que engadiría aos dez meses
outros dous, pero non hai certeza deste feito. O caso é que o cambio de comezo
do ano sería institucionalizado polos romanos algúns séculos despois, pero isto
é xa outra historia.
O mes do solsticio. A verba solsticio está
composta de dúas latinas : Sol (o astro solar)
e o verbo sístere "permanecer quedo, parado" Cada un dos dous instantes do ano en que o
Sol deixa de apartarse do ecuador celeste e comeza de novo a aproximarse, e que
coincide un co comezo do verán e outro co comezo do inverno.
SOLIS INVICTUS
Imos entrar no Solsticio: “Sol – stitium” (de sol, un substantivo, e o verbo sto: "estar quedo, deterse": Sol estático, detido) que tivo de vello varias interpretacións de corte mitolóxico-relixiosas.
A festa dos Romanos estaba dedicada ao SOL INVICTUS que logo sería asumida e modificada polo do nacemento de Cristo, NATALIS, o NADAL, cando o Cristianismo foi relixión oficial, aínda así o Calendario medieval cargado de vellos elementos mitolóxico-relixiosos doutras culturas indoeuropeas fará pervivir curiosos ritos que chegaron aos nosos días de distintas formas.
Reparemos logo na transcendencia desta data
especialmente para esta parte Europea e Mediterránea do conxunto do planeta do
ciclo das Trece Lúas...
FANUM VERSUS TEMPLUM
Na antigüidade había dous lugares sagrados,
espazos especiais para comunicarse coas divinidades:
O segundo lugar (e posiblemente posterior) foi
o templum, que era xa unha edificación
feita polos humanos para un deus; por iso moitos templos teñen árbores, fontes
ou rochas sagradas máis antigas (fanum) nas que logo se constrúe un edificio con fins relixiosos (templum) e que están dalgún xeito
asociadas a ese novo espazo acondicionado para o culto.
A ÁRBORE SAGRADA DE NADAL unha árbore perenne
(de per annum) cargada de símbolos. Nesa árbore colgábanse as candeas que se colocaban para reclamar a atención do sol, que
simbolizaban a volta do sol invictus, pero tamén a esperanza no renacer fértil
do ano, os froitos, viandas, neste caso simbolizados nos agasallos e outros
adornos que colocamos. Logo a árbore de
Nadal sería unha herdanza ou lembranza dun antigo fanum e con este costume levamos o fanum e, en certo modo, o templum ás nosas casas.
O abies, O abies
In alto regnas monte
O, abies ! O, abies!
In alto
monte regnas!
Non desunt tibi fólia
hieme frigidíssima!
O, abies, O, abies!
in alto monte regnas.
O, abies, O, abies !
Natalem nuntias diem.
O, abies, O, abies!
Natalem nuntias diem!.
Est máxima laetitia
Dum luces, arbor spléndida
O, abies, O, abies !
Natalem nuntias Diem.
.png)
